ابزارهای عملیاتی و امنیتی بیشتر، چرا نقطه کور نظارت بر ترافیک شبکه هنوز وجود دارد؟

ظهور کارگزاران بسته شبکه نسل بعدی، پیشرفت‌های چشمگیری در عملیات شبکه و ابزارهای امنیتی به همراه داشته است. این فناوری‌های پیشرفته به سازمان‌ها اجازه داده‌اند تا چابک‌تر شوند و استراتژی‌های فناوری اطلاعات خود را با ابتکارات تجاری خود همسو کنند. با این حال، علیرغم این پیشرفت‌ها، هنوز یک نقطه کور رایج در نظارت بر ترافیک شبکه وجود دارد که سازمان‌ها باید به آن بپردازند.

کارگزاران بسته شبکه (NPB)دستگاه‌ها یا راه‌حل‌های نرم‌افزاری هستند که به عنوان واسطه بین زیرساخت شبکه و ابزارهای نظارتی عمل می‌کنند. آن‌ها با جمع‌آوری، فیلتر کردن و توزیع بسته‌های شبکه به ابزارهای نظارتی و امنیتی مختلف، امکان مشاهده ترافیک شبکه را فراهم می‌کنند. NPBها به دلیل توانایی‌شان در بهبود کارایی عملیاتی و ارتقای وضعیت امنیتی، به اجزای حیاتی شبکه‌های مدرن تبدیل شده‌اند.

با گسترش ابتکارات تحول دیجیتال، سازمان‌ها به طور فزاینده‌ای به زیرساخت شبکه پیچیده‌ای متشکل از دستگاه‌های متعدد و پروتکل‌های ناهمگن متکی هستند. این پیچیدگی، همراه با رشد نمایی حجم ترافیک شبکه، ابزارهای نظارتی سنتی را برای همگام شدن با این تغییرات به چالش می‌کشد. کارگزاران بسته شبکه با بهینه‌سازی توزیع ترافیک شبکه، ساده‌سازی جریان داده‌ها و افزایش عملکرد ابزارهای نظارتی، راه‌حلی برای این چالش‌ها ارائه می‌دهند.

کارگزاران بسته شبکه نسل بعدیقابلیت‌های NPB های سنتی را گسترش داده‌اند. این پیشرفت‌ها شامل افزایش مقیاس‌پذیری، بهبود قابلیت‌های فیلترینگ، پشتیبانی از انواع مختلف ترافیک شبکه و افزایش قابلیت برنامه‌ریزی است. توانایی مدیریت حجم زیادی از ترافیک و فیلتر هوشمندانه اطلاعات مربوطه، به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که دید جامعی نسبت به شبکه‌های خود به دست آورند، تهدیدات بالقوه را شناسایی کنند و به سرعت به حوادث امنیتی پاسخ دهند.

علاوه بر این، NPB های نسل بعدی از طیف گسترده‌ای از ابزارهای عملیاتی و امنیتی شبکه پشتیبانی می‌کنند. این ابزارها شامل نظارت بر عملکرد شبکه (NPM)، سیستم تشخیص نفوذ (IDS)، پیشگیری از دست رفتن داده‌ها (DLP)، جرم‌شناسی شبکه و نظارت بر عملکرد برنامه (APM) و بسیاری دیگر می‌شوند. با ارائه فیدهای ترافیک شبکه لازم به این ابزارها، سازمان‌ها می‌توانند به طور مؤثر عملکرد شبکه را رصد کنند، تهدیدات امنیتی را شناسایی و کاهش دهند و از رعایت الزامات نظارتی اطمینان حاصل کنند.

با این حال، علیرغم پیشرفت‌ها در کارگزاران بسته شبکه و در دسترس بودن طیف متنوعی از ابزارهای نظارتی و امنیتی، هنوز نقاط کوری در نظارت بر ترافیک شبکه وجود دارد. این نقاط کور به دلایل مختلفی رخ می‌دهند:

۱. رمزگذاری:استفاده گسترده از پروتکل‌های رمزگذاری، مانند TLS و SSL، بازرسی ترافیک شبکه برای یافتن تهدیدات بالقوه را چالش‌برانگیز کرده است. در حالی که NPBها هنوز می‌توانند ترافیک رمزگذاری شده را جمع‌آوری و توزیع کنند، عدم مشاهده‌ی محتوای رمزگذاری شده، اثربخشی ابزارهای امنیتی را در تشخیص حملات پیچیده محدود می‌کند.

۲. اینترنت اشیا و BYOD:افزایش تعداد دستگاه‌های اینترنت اشیا (IoT) و روند استفاده از دستگاه‌های شخصی (BYOD) به طور قابل توجهی سطح حملات سازمان‌ها را گسترش داده است. این دستگاه‌ها اغلب ابزارهای نظارتی سنتی را دور می‌زنند و منجر به نقاط کور در نظارت بر ترافیک شبکه می‌شوند. NPB های نسل بعدی باید با پیچیدگی‌های رو به رشد ایجاد شده توسط این دستگاه‌ها سازگار شوند تا دید جامعی نسبت به ترافیک شبکه داشته باشند.

۳. محیط‌های ابری و مجازی:با پذیرش گسترده محاسبات ابری و محیط‌های مجازی، الگوهای ترافیک شبکه پویاتر و در مکان‌های مختلف پراکنده شده‌اند. ابزارهای نظارتی سنتی برای ثبت و تحلیل ترافیک در این محیط‌ها با مشکل مواجه هستند و نقاط کوری را در نظارت بر ترافیک شبکه باقی می‌گذارند. NPB های نسل بعدی باید قابلیت‌های بومی ابری را برای نظارت مؤثر بر ترافیک شبکه در محیط‌های ابری و مجازی در خود جای دهند.

۴. تهدیدات پیشرفته:تهدیدات سایبری دائماً در حال تکامل و پیچیده‌تر شدن هستند. با ماهرتر شدن مهاجمان در فرار از تشخیص، سازمان‌ها به ابزارهای نظارتی و امنیتی پیشرفته‌ای برای شناسایی و کاهش مؤثر این تهدیدات نیاز دارند. NPB های سنتی و ابزارهای نظارتی قدیمی ممکن است قابلیت‌های لازم برای شناسایی این تهدیدات پیشرفته را نداشته باشند و منجر به نقاط کور در نظارت بر ترافیک شبکه شوند.

برای پرداختن به این نقاط کور، سازمان‌ها باید رویکردی جامع برای نظارت بر شبکه اتخاذ کنند که NPB های پیشرفته را با سیستم‌های تشخیص و پاسخ به تهدید مبتنی بر هوش مصنوعی ترکیب کند. این سیستم‌ها از الگوریتم‌های یادگیری ماشینی برای تجزیه و تحلیل رفتار ترافیک شبکه، تشخیص ناهنجاری‌ها و پاسخ خودکار به تهدیدات بالقوه استفاده می‌کنند. با ادغام این فناوری‌ها، سازمان‌ها می‌توانند نقاط کور نظارت بر ترافیک شبکه را از بین ببرند و وضعیت امنیتی کلی خود را بهبود بخشند.

در نتیجه، اگرچه ظهور کارگزاران بسته شبکه نسل بعدی و در دسترس بودن ابزارهای بیشتر برای عملیات و امنیت شبکه، دید شبکه را تا حد زیادی بهبود بخشیده است، اما هنوز نقاط کوری وجود دارد که سازمان‌ها باید از آنها آگاه باشند. عواملی مانند رمزگذاری، اینترنت اشیا و BYOD، محیط‌های ابری و مجازی و تهدیدات پیشرفته در ایجاد این نقاط کور نقش دارند. برای مقابله مؤثر با این چالش‌ها، سازمان‌ها باید روی NPB های پیشرفته سرمایه‌گذاری کنند، از سیستم‌های تشخیص تهدید مبتنی بر هوش مصنوعی استفاده کنند و یک رویکرد جامع برای نظارت بر شبکه اتخاذ کنند. با انجام این کار، سازمان‌ها می‌توانند نقاط کور نظارت بر ترافیک شبکه خود را به میزان قابل توجهی کاهش داده و امنیت کلی و کارایی عملیاتی خود را افزایش دهند.